زندگینامه محمد جواد ظریف

محمد جواد ظریف متولد ۱۳۳۸ در شهر تهران و وزیر امور خارجه ایران در دولت‌های یازدهم و دوازدهم است. او دانش آموخته دبستان و دبیرستان علوی تهران است. ظریف در تاریخ ۶ اسفند ۹۷ و شب میلاد حضرت زهرا (س) طی پیامی در اینستاگرام از سمت وزارت امور خارجه استعفاء داد.

ظریف که در سال ۱۳۵۵ و با ویزای دانشجویی راهی آمریکا شد، در سال ۱۳۶۷ دکترای مطالعات بین الملل خود را از دانشگاه دنور ایالت کلرادو گرفت. ظریف مقطع کارشناسی ارشد خود را نیز در حوزه روابط بین الملل و در دانشگاه ایالتی سانفراسیسکو به پایان برد.

وزیر امورخاجه ایران در دولت‌های یازدهم و دوازدهم در سال‌های ۵۷ تا ۵۹ مشاور سرکنسولگری ایران در سانفرانسیسکو بود. او پس از آن تا سال۶۱ مشاور سیاسی، رایزنی و کارداری نمایندگی ایران در سازمان ملل را تجربه کرد. ظریف همچنین سال‌های ۶۷ و ۶۸ مشاور علی اکبر ولایتی، وزیر خارجه وقت بود.

در سال ۱۳۶۶ که جنگ ایران و عراق ماه‌های پایانی خود را سپری میکرد و فشار‌های بینالمللی بر ایران، به منظور پذیرفتن متن اولیه قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت به اوج رسیده بود، تیم مذاکره کننده ایرانی، سعی داشت به جای درج مفادی که انتظارات ایران را برآورده نمیکرد، بند‌هایی از طرح اجرایی دبیرکل سازمان ملل متحد (خاویر پرز دکوئیار) را جایگزین نماید. نوشتن نامه این درخواست رسمی به محمدجواد ظریف، تنها دیپلمات ایرانی وقت مسلط به زبان انگلیسی در نمایندگی ایران، در سازمان ملل متحد گماشته شد، تا بتواند مفهوم مورد نظر ایران را به شفافی بیان کند. ظریف نیز با انتخاب کلمات مناسب، توانست نامهٔ مورد نظر ایران را تنظیم و در بین کشور‌های عضو، منتشر کند. این درخواست که با افزودن آن به قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت موافقت شد، در وزارت امور خارجه ایران به «Tantamount Letter» مشهور شد.

محمد جواد ظریف در سال ۶۸ تا ۷۱ سفیر و معاون نماینده دایم نمایندگی در سازمان ملل شد و با پایان ماموریتش در سازمان ملل، ۱۰ سال معاونت حقوقی و بین المللی وزارت امور خارجه را برعهده داشت.

از ۸۱ تا ۸۶ برای بار دوم به عنوان سفیر ایران مسوولیت نمایندگی دائم ایران در سازمان ملل را پذیرفت و به نیویورک اعزام شد.

ظریف پس از بازگشت تا سال ۸۹ دستیار ارشد وزیر امور خارجه بود. پس از آن به دانشگاه آزاد رفت و معاون بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی را مدیریت کرد.

ظریف در مجامع بین المللی مسوولیت‌هایی را نیز برعهده داشته است. برای مثال او سال ۷۱ رییس کمیته حقوقی مجمع عمومی چهل و هفتم سازمان ملل متحد در نیویورک بود و سال ۷۲ ریاست کمیته نگارش اجلاس آسیایی حقوق بشر را در بانکوک برعهده داشت. در اجلاس افتتاحیه کنگره حقوق بین الملل ملل متحد در نیویورک رییس بود. 

او همچنین ریاست اجلاس‌ها و نشست‌های متعددی مانند کمیته حقوقی مشورتی آسیایی – آافریقایی، کمیته سیاسی هشتمین اجلاس سران کنفرانس اسلامی تهران، نشست کارشناسان ارشد هشتمین اجلاس سران کنفرانس اسلامی تهران، کمیته کارشناسان اعتماد سازی، کمیته سیاسی دوازدهمین اجلاس سران غیرمتعهد‌ها در دوربان، سمپوزیوم اسلامی گفتوگوی تمدن ها، کمیسیون خلع سلاح ملل متحد، کنفرانس آسیایی نژادپرستی و تبعیض نژادی، کمیته متخصصان گفتوگوی تمدن‌ها در جده، کمیسیون فرهنگی یونسکو در نیویورک را برعهده داشته است.

ظریف از ۸۲ تا ۸۴ معاون مجمع عمومی سازمان ملل متحد بود. ظریف سخنگویی هشتمین اجلاس سران کنفرانس اسلامی تهران در تهران را نیز برعهده داشت.

او عضو هیات علمی گروه عمومی دانشگاه تهران بوده است و در مقاطع دکتری و کارشناسی ارشد در حوزه‌های دیپلماسی در سازمان‌های بینالمللی، سازمان‌های بینالمللی و موضوعات جهانی، حل و فصل اختلافات در سازمان ملل متحد، امنیت منطقهیی و بینالمللی، مبانی حقوق بشر، حقوق بشر و سازمان‌های بین المللی، حقوق بشر و سیاست جهانی تدریس کرده است.

ظریف از جمله مشهورترین دیپلمات‌های برجسته ایران به شمار میآید؛ که دارای تالیفات متعددی در حوزه سیاست خارجی، حقوق و روابط بینالملل به زبان‌های فارسی و انگلیسی است.

محمد جواد ظریف مرداد سال ۱۳۹۲ به عنوان گزینه دولت یازدهم برای تصدی وزارت امور خارجه به مجلس شورای اسلامی معرفی شد و با کسب اکثریت آرا (اخذ شده ۲۸۱/ موافق: ۲۳۲ رای؛ مخالف: ۳۶ رأی؛ ممتنع: ۱۳ رأی) از مجلس رای اعتماد گرفت و به عنوان وزیر امور خارجه مشغول به فعالیت شد. او در دولت دوازدهم نیز از سوی حسن روحانی رئیس جمهور به عنوان وزیر پیشنهادی به مجلس معرفی شد که توانست دوباره از مجلس رأی اعتماد بگیرد.

ظریف همچنین در مذاکرات هست‌های ایران نیز از زمان مذاکرات با سه کشور اروپایی در تهران و توافق سعدآباد، در زمان ریاست حسن روحانی بر دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی حضور داشت، اما با روی کار آمدن دولت حسن روحانی، وی مسوول تیم مذاکره کننده ایران با کشور‌های موسوم به ۵+۱ شد.

پس از امضای توافق موسوم به برجام، بسیاری در ایران او را امیرکبیر زمان خواندند و برجام را با ملی شدن صنعت نفت و ظریف را با مصدق قیاس کردند. ظریف در طول مذاکرات بیشترین دیدار‌ها و گفتگو‌های دوجانبه را با جان کری وزیر خارجه دولت اوباما داشت.