در این مقاله تلاش خواهیم کرد شما را با کشور ونزوئلا آشنا کنیم :
ونزوئلا کشوری است که در سواحل شمالی آمریکلی جنوبی قرار گرفته و توسط تعداد زیادی از جزایر دریای کارائیب در بر گرفته شده است. این کشور از شرق با گویان، از جنوب با برزیل و از غرب با کلمبیا هم مرز است. کو‌های پر برف آند در غرب و جنگل‌های سرسبز آمازون در جنوب، جلوه زیبایی به این کشور بخشیده است.
جغرافیا
ترینیداد و توباگو، باربادوس و آروبا مجاور ساحل شمالی ونزوئلا قرار دارند و این کشور در نیمکره شمالی و نزدیک به استواست که جزء مناطق حاره‌ای محسوب می‌شود.
این کشور را براساس ارتفاع به ۴ منطقه دمایی تقسیم می‌کنند:
منطقه گرمسیری: شامل مناطق با ارتفاع کمتر از ۸۰۰ متر است. این مناطق گرم هستند و درجه حرارتشان بین ۲۶–۲۸ درجه سیلسیوس متغیر است.
مناطقی با ارتفاع ۲۰۰۰–۸۰۰ متر با درجه حرارت ۱۵–۱۲ درجه. بیشتر شهر‌های ونزوئلا از جمله پایتخت آن در این منطقه آب و هوایی قرار می‌گیرند.
مناطقی با ارتفاع ۳۰۰۰–۲۰۰۰ متر که درجه حرارتی بین ۱۱–۹ درجه دارند و جزو مناطق سرد محسوب می‌شوند.
مناطق با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر که جزء مناطق برف خیز و سردسیر کشور هستند و دمایی کمتر از ۸ درجه دارند.
میزان بارش سالیانه در مناطق کم ارتفاع و دشت‌ها بین ۴۳۰ میلی‌متر و در غرب ساحل دریای کارائیب تا ۱۵۰۰ میلی‌متر در دلتای اورینوکو تغییر می‌کند.
بیش از ۱۰۰۰ رودخانه در ونزوئلا جریان دارد که از این میان رودخانه اورینوکو از همه مهم‌تر است؛ که طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد و از مرز برزیل (رشته کوه‌های مرتفع گایانا) سرچشمه می‌گیردو به اقیانوس اطلس می‌ریزد.
مردم
بخش اعظم جمعیت این کشور در شهر‌های شمالی و نزدیک کاراکاس پایتخت ونزوئلا زندگی می‌کنند. از شهر‌های عمده این کشور می‌توان کاراکاس، والنسیا و ماراکای را نام برد.
جمهوری بولیواری ونزوئلا با جمعیتی بالغ بر ۲۶ میلیون نفر مساحتی بالغ بر ۸۸۱۰۵۰ کیلومتر مربع دارد و زبان اسپانیایی در این کشور عمومیت دارد. پایتخت این کشور که زبان‌های محلی فراوانی در آن وجود دارد، کاراکاس است و دین اکثریت مردم این کشور مسیحیت است.
تاریخ
ونزوئلا درگذشته بخشی از مستعمرات اسپانیا بوده و اکنون ساختار فدرال دارد. ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گرانادا شد و بخش‌های شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی می‌راندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی‌بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائس، و کمک‌های ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد.
مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد (که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و ونزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن را خلق کرد نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی‌بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگ‌های زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه یادشده جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائس اولین رئیس‌جمهور ونزوئلا شد.
بی‌ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسال‌های زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فراخوانی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیرو‌های نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به‌طور مدام از حاکمیت دموکراتیک غیرنظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملاً خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس‌جمهور قبلی ونزوئلا هوگو چاوز بود، که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جورج بوش، رئیس‌جمهور آمریکا تبدیل شد. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاست‌های عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است. رئیس‌جمهور فعلی ونزوئلا نیکلاس مادورو می‌باشد، که پس از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ به قدرت رسید.
سیاست
نیکولاس مدورو اکنون رئیس جمهور ونزوئلا است. پیش از آن هوگو چاورز رئیس جمهور این کشور بود. رئیس‌جمهور ونزوئلا از طریق رای‌گیری انتخاب می‌شود و حق رای مستقیم برای عموم وجود دارد. رئیس‌جمهور پس از انتخاب شدن هم وظایف رئیس دولت و هم وظایف رئیس حکومت را به عهده دارد. مدت ریاست جمهوری شش سال است و هر فرد تنها برای دو بار متوالی می‌تواند به این سمت دست یابد. رئیس‌جمهور معاون خود را منصوب کرده و در مورد تعداد و ترکیب کابینه تصمیم‌گیری می‌کند و در نهایت با همکاری مجمع قانون‌گذاری اعضای کابینه را تعیین می‌کند. اگر رئیس‌جمهور تشخیص دهد که قسمتی از قانون قابل ایراد است می‌تواند از هیان مقننه بخواهد آن قسمت‌ها را مورد بازنگری قرار دهد، اما اگر اکثریت اعضای مجلس با ایرادات مطرح شده از جانب رئیس‌جمهور مخالف باشند، ایرادات ملغی می‌شود.
مجلس ونزوئلا تحت عنوان مجلس ملی ونزوئلا یا Asamblea Nacional فعالیت می‌کند. ۱۶۷ نماینده مجلس که سه تن از آنها از میان افراد بومی انتخاب می‌شوند، برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌شود و تنها امکان انتخاب آنها برای سه دوره وجود دارد. نمایندگان از طریق آرای مردمی و درقالب احزاب ائتلافی یا کاندیدا‌های مستقل انتخاب می‌شوند. بالاترین مقام قضایی کشور ‹‹ نظام قضایی عالی ونزوئلا›› است که قضات آن توسط مجلس برای یک دوره ۱۲ ساله انتخاب می‌شوند. شورای ملی انتخابات ونزوئلا مسئولیت رسیدگی به فرایند انتخابات را به عهده دارد و متشکل از پنج مدیر است که مستقیماً توسط مجلس ملی انتخاب می‌شوند.
مجازات اعدام در سال ۱۸۶۳ لغو شد و بدین ترتیب ونزوئلا اولین کشوری محسوب می‌شود که اعدام را غیرقانونی اعلام کرده‌است.
اقتصاد
میانگین عمر مردان ونزوئلا ۷۰ سال و زنان آن۷۶ سال است و واحد پول آنها بولیوار است. اقلام عمده صادراتی آنها نفت، بوکسیت و آلومینیوم، فولاد، مواد شیمیایی، محصولات کشاورزی است. همچنین درآمد سرانه ملی به ازای هر نفر در این کشور۴۸۱۰ دلار است.
صنعت نفت بر اقتصاد ونزوئلا حکومت می‌کند؛ یک سوم تولید ناخالص داخلی و ۸۰% صادرات را تشکیل می‌دهد و نیمی از در آمد دولت وابسته به این صنعت است. ونزوئلا یکی از پنج کشور بنیانگذار اوپک است. ذخایر عمده نفتی کشور در مجاورت دریاچه ماراکایبو در خلیج ونزوئلا نهفته‌اند. بیشتر مبادلات اقتصادی ونزوئلا با برزیل، مکزیک، کلمبیا و ایالات متحده امریکا است. صنعت کشاورزی این کشور نیز نقش مهمی در اقتصاد آن ایفا می‌کند. در سال ۲۰۰۷ نرخ بیکاری در ونزوئلا ۴/۸% بوده و ۳۷% مردم این کشور زیر خط فقر هستند.
مشکلات
کمبود‌ها در ونزوئلا در پی اجرای کنترل قیمت‌ها و دیگر خط مشی‌ها در دولت هوگو چاوز شایع بوده‌اند. در دولت نیکلاس مادورو به دلیل خط مشی دولت ونزوئلا در خصوص ندادن دلار به واردکنندگان به وسیلهٔ کنترل قیمت‌ها کمبود‌های شدیدتری رخ داد. کمبود‌ها در خصوص محصولات تنظیم شده نظیر شیر، انواع گوناگون گوشت، مرغ، قهوه، برنج، روغن، آرد از قبل پخته، کره و نیز نیازمندی‌های اولیه، چون کاغذ توالت، محصولات نظافتی اولیه، دارو و حتی ایمپلنت‌های سینه رخ می‌دهند. به دلیل این کمبود‌ها ونزوئلایی‌ها باید دنبال غذا بگردند، ساعت‌ها در صف غذا بایستند و گاهی بدون داشتن برخی محصولات، سر کنند.
رسانه‌ها
شبکه‌های تلویزیونی خصوصی زیادی در ونزوئلا فعالیت دارند. در عین حال تعداد زیادی ایستگاه‌های رادیویی و کانال‌های تلویزیونی نیز متعلق به دولت هستند. در این کشور همچنین روزنامه هایی مثل ال ناسیونال، آلتیماس نوتیسیاس، ال یونیورسال، ال موندو و پانوراما فعالیت می کنند.
نماد و سمبل های کشور
گل ملی:ارکیده از نوع کاتلیا موزیا که همچنین به نام ‹‹گل ماه مه›› معروف است. این گل برای اولین بار در سال ۱۸۳۹ در منطقه شمالی کشور کشف شد و در تاریخ ۲۳ می‌سال ۱۹۵۱ به عنوان گل ملی انتخاب شد.
نماد‌های ملی ونزوئلا شامل ‹‹پرچم ملی ونزوئلا››، ‹‹نشان ملی ونزوئلا›› و ‹‹سرود ملی ونزوئلا›› می‌شود.
از آنجا که گیاهان و حیوانات نیز به وفور در منطقه یافت می‌شوند، دولت رسماً این دو را نیز به عنوان سمبول‌های ونزوئلا انتخاب کرد. درخت ملی ونزوئلا ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› نام دارد. کاریب‌ها به این درخت‹‹ آراوانی›› می‌گویند که تنها در مناطقی که دمای ملایم دارند رشد می‌کند. این درخت بین ۶ تا ۱۲ متر قد دارد. ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› در دوره‌ای پس از بارش باران و اغلب در ماه‌های اولیه سال می‌روید. ‹‹رامولو گالیگوس›› این فصل‌ها را ‹‹ بهار طلایی›› آراگوآنی‌ها می‌نامد. این درخت در ۲۹ ماه مه ۱۹۴۵ به عنوان درخت ملی ونزوئلا انتخاب شد.
پرنده ملی این کشور تریپال ‹‹ایکتروس›› نام دارد. تمام اعضای این پرنده بجز سر و بالهایش به رنگ زرد- پرتقالی است. سر و بال‌های آن سیاه بوده و مایه‌ای از سفیدی نیز در آن به چشم می‌خورد و در اطراف چشم‌های آن نیز دانه‌های آبی رنگی دیده می‌شود. این پرنده در جنگل‌های لانوس، مناطق جنگلی و در بخش‌های شمالی و جنوبی اوریناکو یافت می‌شود. ترپیال به خاطر صدای سحرآمیزش نزد مردم این کشور بسیار عزیز و دوست داشتنی است و در ۲۳ می۱۹۵۸ به عنوان پرنده ملی ونزوئلا انتخاب شد.
کودتا در ونزوئلا
خوان گوایدو و مجلس ملی، اعتبار ریاست‌جمهوری نیکلاس مادورو را «غیرقانونی» اعلام کرد و روند تلاش برای حذف او را آغاز کرد.
