یک مطالعه جدید نشان داده است که استفاده غیرتهاجمی از تحریک الکتریکی عصب واگ از طریق گوش، در کاهش درد زانوی مرتبط با آرتروز ایمن و مؤثر است. این روش، دریچه‌ای به سوی درمان‌های نوآورانه و بهبوددهنده کیفیت زندگی می‌گشاید.
به گزارش جبهه ۲۴، عصب واگ کلید سیستم عصبی پاراسمپاتیک است که در مقابل پاسخ «جنگ یا گریز» سیستم عصبی سمپاتیک، پاسخ آرام‌بخش «استراحت و هضم» را ایجاد می‌کند. این عصب مانند یک بزرگراه است که مغز را به سایر اندام‌ها مانند قلب، ریه‌ها و دستگاه گوارش متصل می‌کند. همچنین در مدیریت سیگنال‌های درد نقش دارد.
به نقل از نیواطلس، در یک مطالعه جدید به رهبری دانشگاه تگزاس در ال پاسو (UTEP)، محققان یک آزمایش برای ارزیابی اثربخشی تحریک غیرتهاجمی عصب واگ از طریق گوش برای درمان درد زانوی مرتبط با آرتروز (OA) انجام دادند. این اولین مطالعه‌ای است که این کار را انجام می‌دهد.
دکتر کوزاکو آویاگی (Kosaku Aoyagi)، نویسنده اصلی و استادیار فیزیوتراپی و علوم حرکتی در دانشکده علوم بهداشتی UTEP، می‌گوید: به عنوان یک فیزیوتراپیست، بیماران زیادی را دیدم که از درد زانو ناشی از آرتروز رنج می‌بردند. این موضوع مرا ترغیب کرد تا تحقیقات خود را برای بهبود کیفیت زندگی آنها دنبال کنم و نتایج ما پتانسیل بالایی را نشان داد.
تحریک عصب واگ از طریق پوست که در آن یک جریان الکتریکی خفیف به عصب، معمولا از طریق پوست پشت گوش، اعمال می‌شود، پیش از این برای درمان سوء هاضمه، درد و حتی کُند کردن روند پیری استفاده شده است. تحریک عصب واگ یک مداخله ایمن و غیرتهاجمی است که نشان داده شده که به طور قابل اعتمادی عملکرد پاراسمپاتیک را بهبود می‌بخشد. این روش را می‌توان با استفاده از دستگاهی که روی گوش قرار می‌گیرد و یک پالس الکتریکی به شاخه گوش عصب واگ می‌فرستد، انجام داد.
آویگی می‌گوید: شواهد فعلی نشان می‌دهد که افراد مبتلا به درد زانو ناشی از آرتروز، عدم تعادل فعالیت سمپاتیک در مقابل پاراسمپاتیک در بدن دارند که می‌تواند باعث درد شود. با تحریک عصب واگ، ما فرض کردیم که درمان ما ممکن است این عدم تعادل را اصلاح کند.
محققان ۳۰ فرد بزرگسال مبتلا به آرتروز زانو و درد زانو مرتبط با فعالیت را انتخاب کردند و به هر یک از آنها یک درمان ۶۰ دقیقه‌ای از طریق گوش دادند. از شرکت‌کنندگان خواسته شد که ۲۴ ساعت قبل از مراجعه به مطالعه، داروهای مسکن مصرف نکنند و درد زانو قبل از درمان، بلافاصله بعد از آن و ۱۵ دقیقه بعد از آن ارزیابی شد. میانگین درد زانو در ابتدا ۳.۱ در مقیاس درد صفر تا ۱۰ امتیازی بود.
۱۱ نفر از ۳۰ شرکت‌کننده از حداقل بهبود بالینی مهم درد پس از درمان فراتر رفتند. در مقایسه با شروع درمان، درد زانو بلافاصله پس از درمان ۱.۲۷ امتیاز و ۱۵ دقیقه پس از آن ۱.۸۷ امتیاز کاهش یافت.
محققان گفتند: همه شرکت‌کنندگان ما پروتکل کامل ۶۰ دقیقه‌ای را بدون هیچ عارضه جانبی عمده‌ای تکمیل کردند و بیش از یک سوم آنها از آستانه حداقل بالینی مهم برای بهبود درد زانو فراتر رفتند. این نشان می‌دهد که بهبود علائم آنها ممکن است ناشی از بهبود عملکرد پاراسمپاتیک یا مکانیسم‌های درد مرکزی باشد، زیرا هیچ مداخله موضعی روی زانو اعمال نشده است.
محققان اذعان می‌کنند که فقدان گروه کنترل به این معنی است که تأثیر مشاهده شده ممکن است به دلیل اثر دارونما باشد. آنها همچنین به عنوان یک محدودیت، در نظر گرفتند که دراز کشیدن یا نشستن آرام به مدت یک ساعت به عنوان بخشی از درمان، ممکن است به خودی خود بر درد تأثیر داشته باشد. علاوه بر این، آنها فقط به تأثیر یک درمان نگاه کردند و جمعیت مورد مطالعه آنها عمدتا اسپانیایی تبار بودند که تعمیم‌پذیری یافته‌ها را محدود می‌کند.
با این حال، علیرغم این محدودیت‌ها، داده‌های اولیه جدید ما سیگنال‌های امیدوارکننده‌ای از ایمنی، امکان‌پذیری، مقبولیت و اثربخشی این درمان را برای علائم آرتروز زانو نشان داده‌اند.
انتهای پیام
