قانون اول سیاست ترامپ در خاورمیانه

یکی از عوامل کلیدی که همچنان مرتبط باقی خواهد ماند این است که چگونه ایران با همسایگان خود و خاورمیانه گسترده تر ارتباط دارد.
بنابراین، دولت ترامپ باید به دنبال راه هایی برای هماهنگی نزدیک با شرکای کلیدی خاورمیانه در پرداختن به این مسائل باشد، همانطور که در گزارش اخیر موسسه خاورمیانه استدلال می شود. علاوه بر موضوع مهم هسته ای، نقش ایران در سراسر منطقه در مناطقی مانند عراق و یمن همچنان یک نگرانی کلیدی برای آمریکا و شرکای خاورمیانه ای آن است.

۳. کمک های ترامپ متوقف شد و علیه نهادهای امنیت ملی خود آمریکا حرکت کرد. سومین عاملی که در حال حاضر بر توانایی آمریکا برای شکل‌دهی و تأثیرگذاری بر رویدادها تأثیر می‌گذارد، اقدامات ترامپ برای توقف کمک‌های خارجی، حذف آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID) و اقدامات احتمالی آتی وزارت کارآمدی دولت (DOGE) در وزارت خارجه، پنتاگون، آژانس‌های اطلاعاتی و وزارت بازرگانی است. نبردهای حقوقی و سیاسی در داخل آمریکا بر سر این اقدامات تهاجمی تازه آغاز شده است، اما تأثیر آن بر توانایی این کشور برای قدرت نمایی و تأثیرگذاری بر تحولات خاورمیانه از قبل احساس شده است.

توقف کمک‌ها باعث سردرگمی پیمانکارانی شد که در اردوگاه‌های بازداشت در شمال شرق سوریه که بسیاری از اعضای دولت اسلامی را در خود جای داده‌اند، حتی در شرایطی که دولت ترامپ تلاش کرد تا برخی معافیت‌ها را از توقف اولیه خود روشن و اجرا کند. در مکان‌هایی مانند نوار غزه، جایی که افزایش کمک‌های بشردوستانه بخشی از آتش‌بس شکننده بود، سازمان‌های امدادی هشدار داده‌اند که این حرکت‌ها به توانایی ارائه کمک‌های بسیار مورد نیاز آسیب می‌زند. به طور کلی، برچیده شدن سریع حذف آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده (USAID)، یک نیروی کلیدی در تعامل آمریکا در خاورمیانه، اولین قدم از یک سری اقدامات اضافی است که دولت ترامپ ممکن است برای خلع سلاح یکجانبه توانایی آمریکا برای پیشبرد ثبات و رفاه در خاورمیانه بردارد.
4. ناسیونالیسم اقتصادی یکجانبه: تعرفه ها و جنگ های تجاری می تواند اثرات سرریز در خاورمیانه داشته باشد. کشورهای خاورمیانه همسو با ترامپ، از نزدیک سیاست‌های اقتصادی در حال توسعه دولت ترامپ مانند اعمال تعرفه‌ها علیه متحدان ایالات متحده مانند کانادا و هدف قرار دادن شرکای خود در دیگر مناطق جهان مانند آسیا را دنبال می‌کنند. واکنش اصلی این است که ایالات متحده سیگنال بسیار متفاوتی درباره نقش آینده خود در اقتصاد جهانی ارسال می‌نماید و این می‌تواند کشورهای خاورمیانه را به دنبال راه‌هایی برای تنظیم مجدد روابط اقتصادی و تجاری خود در طول زمان سوق دهد. ترامپ تعرفه‌های فولادی را معرفی کرد و کشورهایی که مستقیماً تحت تأثیر قرار می‌گیرند شامل کانادا، مکزیک و برزیل می‌شوند، اگرچه به نظر می‌رسد هدف کلی ضربه زدن به چین، بزرگترین تولیدکننده فولاد در جهان است. برخی از تحلیلگران می گویند که چندین کشور خاورمیانه مانند بحرین، امارات متحده عربی، قطر، عربستان سعودی و عمان نیز ممکن است از این تعرفه های خاص آسیب ببینند، اما ممکن است تاثیر آن محدود باشد. با این وجود، این فتنه‌های آغازین در مورد سیاست اقتصادی جهانی، همراه با برخی سیگنال‌هایی که ترامپ در مورد سیاست انرژی ارسال کرده است، در بحث‌های روز در خاورمیانه، جایی که بسیاری از کشورها به دنبال تغییر مدل‌های اقتصادی خود و ادغام بیشتر با اقتصادهای جهانی و منطقه‌ای هستند، مورد توجه است. مرکز ثقل در هفته‌های اولیه روی کار آمدن ترامپ به شدت بر مسائل نزدیک‌تر به خانه متمرکز است و هر روز درام جدیدی را تولید می‌کند که برای برهم زدن ساختارهای موجود و ایجاد نتایج متفاوت طراحی شده است. تاکنون، با وجود سفرهای اخیر رهبران اسرائیل و اردن و رویدادهای جاری در منطقه، خاورمیانه هنوز در راس برنامه سیاست گسترده تر قرار گرفته است.

ترامپ همچنان در تلاش است تا تیم خود را جمع کند و در عین حال امنیت ملی و سیستم سیاسی آمریکا را به شیوه‌هایی که امیدوار است منجر به وفاداری عمیق‌تر و اجرای کارآمدتر دستور کار او شود، به هم می‌زند. مانند دوره اول ترامپ، عاقلانه است که انتظار چیزهای غیرمنتظره را داشته باشیم. همین هفته، رئیس جمهور ترامپ اشاره کرد که ممکن است با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در عربستان سعودی ملاقات کند، که ظاهراً در آزادی اخیر یک آمریکایی از زندان روسیه نقش داشته است.  اما همانطور که در واکنش‌های منطقه‌ای به «طرح» غزه او دیده‌ایم، قوانین فیزیک در خاورمیانه – و همچنین در سیاست ایالات متحده – همچنان پابرجا هستند. برای هر عمل، یک واکنش برابر و مخالف وجود دارد.